Wat is een onderhoudsstrategie?

Veranderingen in de sociaal-economische of de technologische omgeving maken een verandering in de doelstellingen of de gebruikte assets van een bedrijf soms noodzakelijk. Deze verandering zal vaak (tijdelijk) een onevenwichtigheid veroorzaken in de interne fit van het bedrijf. De ‘fit’ wordt hersteld door de technologie en/of structuur aan te passen aan de taakeisen van de strategie (top-down benadering). In de context van onderhoud wordt de fit (bottom-up) hersteld door de onderhoudsstrategie aan te passen aan de nieuwe competenties en de nieuwe technologie. Dit komt overeen met de theoriën van Porter (1988) en die van Abernathy, Clark en Kantrow (1983). De afstemming tussen technologie, strategie en structuur wordt ook geconceptualiseerd in de literatuur over de contingentietheorie (Schoonhoven, 1981; Venkatraman, 1989). Een onderhoudsstrategie is daarom een ​​systematische aanpak om assets in hun omgeving te onderhouden en varieert van systeem tot systeem. Het omvat het identificeren, onderzoeken en uitvoeren van reparatie-, vervangings- en inspectiebeslissingen (onderhoudsmix) en houdt zich bezig met het formuleren van het beste levensduurplan voor elk afzonderlijk onderdeel van een asset, in coördinatie met andere betrokken bedrijfsfuncties (Kelly, 1997). Het beschrijft welke gebeurtenissen (bijvoorbeeld een storing, het verstrijken van de tijd, een toestand) aanleiding geven tot welk type onderhoudsinterventies (inspectie, reparatie of vervanging). Het selecteren van de beste onderhoudsstrategie hangt af van verschillende factoren, zoals de te bereiken doelen, de aard van de faciliteit of de te onderhouden apparatuur, werkstroompatronen (procesfocus, productfocus) en de werkomgeving (Gallimore en Penlesky, 1988; Pintelon en Gelders, 1992). De onderhoudsstrategie bestaat uit een mix van onderhoudsbeleid en onderhoudsconcept die van asset tot asset variëren (Dekker, 1996). Een onderhoudsconcept kan worden gedefinieerd als de set beleidsregels zoals CM, PM en CBM, enz.