Het concept van integratie of zogenaamde terotechnologie (Husband 1972) en later het TUE-model (Gits 1990) waren de eerste pogingen om de integratie te bereiken die wordt beschreven in de PAS55 en later in de ISO 55000. Aanvankelijk was de PAS 55 bedoeld als hulpmiddel bij het opzetten van een beheersysteem van fysieke bedrijfsmiddelen. Hoewel de structuur anders is, zijn de meeste elementen nu opgenomen in de ISO 55001.
De focus van de ISO 55000 ligt op het managen van de prestaties van de assets voor de lange termijn. Assetmanagement is daarentegen gericht op het verbeteren van de algehele performance door het nemen en uitvoeren van systematische beslissingen over het ontwerp, gebruik en onderhoud. De methodologie omvat strategische, tactische (onderhoud) en operationele (technische risico’s, betrouwbaarheid, prestaties) beslissingen. Assetmanagement vereist, net als bij ISO 9001, een omgeving waarin alle kennis, instructies, processen en ervaringsrapportages zijn geborgd. Dit veronderstelt een intensieve samenwerking binnen een organisatie.
Assetmanagement kan ook gedefinieerd worden als: “een strategische, geïntegreerde reeks van processen om de grootste levenslange effectiviteit, benutting en rendement uit assets te verkrijgen” (Mitchell en Carlson, 2001).
Hoewel prestatiemeting een belangrijk issue is in de vakliteratuur, zijn er weinig specifiek gericht op de onderhoudsfunctie. Alhoewel ISO 55000 in de praktijk wordt gepresenteerd als een generiek management raamwerk, wordt het vooral gezien als een manier om de onderhoudskosten te minimaliseren. Ook mist de ISO 55000 voldoende aandacht voor het onderhoud gedurende de gehele levenscyclus (Amadi-Echendu, 2004).
