Human factors

Moderne industrieën zijn steeds meer afhankelijk van een complexe interactie tussen sociale en technische factoren. De verbeteringen en ontwikkelingen in deze industrieën zijn duidelijk gericht op nieuwe technologieën als Big Data, Robotica, Sensortechnologie, Internet of Things en Machine learning en minder op de sociale factoren. 

De focus veranderde in de loop van de tijd van ‘het behouden of herwinnen van een dynamisch stabiele toestand’ naar het vermogen om ‘de vereiste prestaties vol te houden’. Assets moeten onder allerlei omstandigheden functioneren. Het onderhoud van systemen die van deze nieuwe technologieën zijn voorzien, zal complexer zijn, terwijl de werkcultuur en kennis veel moeilijker aan te passen zijn. Besluitvorming op managementniveau op basis van Big Data (zoals bij PdM) over stops, preventieve acties zorgen duidelijk voor een grotere afstand tussen de onderhoudsafdelingen en de productiesystemen. De toenemende implementatie van MMS (Maintenance Management System) dicht de informatiekloof tussen productiesystemen en de ERP-systemen (Enterprise Resource Planning). 

Door besluitvorming op basis van slijtagepatronen (trillingsfrequentie), tot Tag-ID-gelabelde componenten (reserveonderdelen), via geautomatiseerde instructies op de werkvloer, plannen, via ERP-systemen tot business intelligence op management level zal de mens-machine relatie veranderen. Tegelijkertijd nemen slimme beslissingsondersteunende systemen de allerlaatste behoefte weg voor managers om onderhoudspersoneel persoonlijk te zien. De manier waarop een typische onderhoudsafdeling is georganiseerd, draagt ​​bij aan de complexiteit.

Auteurs van Lean-productie erkennen dat menselijke factoren (Womack et al, 1990) en Human Resource Management net zo belangrijk onderdeel van Lean als Just-In-Time, Total-Quality-Management en Total-Productive-Maintenance. Toyota’s concept Jidoka beschrijft de mens-machinerelatie vanuit technisch oogpunt. Cross-functionele training van het personeel, zelfsturende werkteams en empowerment van werknemers worden benadrukt als de sleutel tot succes in JIT, TQM en TPM (MacDuffie, 1995; White et al. 1999). Bovendien benadrukken sociotechnische systemen de noodzaak om eenvoudige en flexibele organisaties met complexe kennisintensieve banen op te bouwen, in plaats van complexe organisaties met eenvoudige en gespecialiseerde banen.