In de natuur zijn organismes uitgerust met een aantal mogelijkheden om te regenereren of te herstellen na schade. Wanneer een organisme schade heeft, zal het bepaalde activiteiten stoppen om te genezen. Dit natuurlijke mechanisme balanceert tussen korte termijn (stoppen met eten) en lange termijn belangen (leven). Dat evenwicht is afgeleid van een evolutionaire logica. Door de mens gemaakte organismen of structuren, hoewel ze steeds complexer en intelligenter, is er nog steeds geen evolutionaire logica of ingebouwde reparatie processen om op te vertrouwen.
Deze door de mens gemaakte fysieke assets bestaan uit apparatuur, infrastructuur of andere assets. Mensen, verantwoordelijk voor het bouwen, bedienen en onderhouden van deze assets, nemen daarom beslissingen in het belang van de korte en lange termijn. Deze dichotome beslissingen zijn gebaseerd op beperkte inzichten, vuistregels en traditionele praktijken van betrokkenen. Voor betrokkenen is het vaak moeilijk om de gevolgen van beslissingen en acties te begrijpen. Onderzoek wijst uit dat er vaak onterecht voor de korte termijn wordt gekozen omdat de toekomst onduidelijk of dubbelzinnig is.
Kritische kapitaalintensieve infrastructurele assets zijn, naar analogie van de bovengenoemde tweedeling, in zekere zin de bloedsomloop en het zenuwstelsel van onze samenleving en zijn ook onderhavig aan deze ambigue beslissingen. Hoewel bestaande infrastructurele assets zijn ontworpen voor een levensduur van 50 tot 100 jaar, kan het kortetermijnbelang leiden tot beslissingen en afwegingen die uiteindelijk grote gevolgen hebben voor de resterende levensduur.
